Moje Camino czyli ślady bliźnich
Śladami Boga na ziemi
2 października 2016 roku, w Święto Aniołów Stróżów wyruszyłam wraz z
małżeństwem Agatą i Piotrem Szarko na swoje drugie camino. Wybraliśmy drogę
portugalską z Porto do Santiago de Compostela. Bardzo mi zależało, abym w Roku
Miłosierdzia mogła odbyć pokutną pielgrzymkę do grobu św. Jakuba.
Z przyczyn od nas niezależnych, pielgrzymowanie rozpoczęliśmy od Ponte de
Lima, wcześniej nawiedzając sanktuarium Dobrego Jezusa w Bradze. Pokonanie
prawie 1000 stopni z plecakiem po schodach, które od pewnego momentu tworzą
niezwykłą parawanową konstrukcję, było pierwszym wyzwaniem.
Wchodząc na szlak - podobnie jak za pierwszym razem - teraz też doznałam
wzruszenia, że moje ślady dołączają do niezliczonej liczby pielgrzymów, którzy
przede mną szli do grobu Świętego. Mam w pamięci szczególnie tych, którzy przed
wiekami szli z Polski, niekiedy przypłacając życiem swoją pielgrzymkę.
Wychodząc z Ponte de Lima trzeba pokonać najwyższe wzniesienie na tej drodze.
Wejście nie okazało się trudne; gorszym był głód, który dopadł mnie
niespodziewanie i gdyby nie zapas żywności, jaki miała Agata, pozostałaby mi
tylko woda źródlana.
Droga portugalska jest bardzo dobrze oznakowana, co pozwalało nam większość
wędrówki przemierzać oddzielnie. Każdy swój dzień rozpoczynałam śpiewem pieśni
„Kiedy ranne wstają zorze”. Niestety, nie znam na pamięć „Godzinek”,
a trudno mi było trzymać śpiewnik mając w rękach kijki. Później różaniec. „Anioł
Pański” udawało mi się odmawiać przy kapliczkach zaś „Koronkę do
Miłosierdzia Bożego” przy kaplicach w kościółkach, które rzadko były otwarte.
W jednej z nich 7 października, w piątek w dniu Matki Bożej Różańcowej gorliwie
modliłam się „Koronką” prosząc Boga o wybaczenie popełnionych grzechów i
miłosierdzie w dniu śmierci. Uwieńczeniem tego ważnego dla mnie dnia była Msza
św. w kaplicy Matki Bożej Pielgrzymów w pięknym mieście Pontevedra.
Kolejne niezapomniane przeżycia to
spotkania z innymi pątnikami. Jednym z nich był Anglik prowadzący dwie
staruszki, jego rodaczki, które chciały choć trochę doświadczyć camino. Okazało
się, że był wnukiem polskiego lotnika, który pochodził z Gliwic i po wojnie,
jak wielu Polaków, pozostał w Wielkiej Brytanii. Ciekawą osobą była też
dziewczyna z Niemiec, która spędzała swój urlop na camino, by - jak powiedziała
odstresować się. Rozmawiając z nią dowiedziałam się, że nazwa Fatima jest dla
niej obca; nie słyszała o Światowych Dniach Młodzieży, które miały miejsce tego
roku w Polsce i że przybył na nie papież. Dobrze pamiętam także ojca z
dorastającym synem, którzy - gdy szli sami - trzymali się za ręce. Ogarnęła
mnie radość, gdy ich zobaczyłam czekających na otwarcie albergue w Hebron. Do
tego franciszkańskiego konwentu szłam sama, gdyż nikt z napotkanych osób
idących tego dnia nie planował tam noclegu. Albergue w klasztorze prowadzone
przez wolontariuszy z hiszpańskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Dróg św. Jakuba
okazało się miejscem magicznym. Byłam tam jedyną Polką wśród Niemców; jeden był
też Hiszpan. Według statystyk, najwięcej pielgrzymów idzie do Santiago de
Compostela z Niemiec i z Hiszpanii. Polacy stanowią pod względem liczebności
trzecią grupę pątników po drogach Jakubowych.
Hebron opuszczałam w towarzystwie
wspomnianych wyżej ojca i syna oraz hiszpańskiego pielgrzyma, który poprowadził
nas do Padron, a stamtąd pątnicy niemieccy zaprowadzili nas na miejsce, gdzie
według tradycji św. Jakub głosił Ewangelię i chrzcił pierwszych Hiszpanów. To
miejsce jest opisane w przewodnikach niemieckich; polskim pielgrzymom na ogół
nie jest znane.
To był ostatni etap mojej drogi do
Santiago. Na szlaku spotkałam międzynarodową kompanię osób poznanych wcześniej
i dołączyłam do nich. Żałuję, że nie pamiętam imienia Hiszpana, który
przeprowadzał przez jezdnię 2 Irlandki Susan i Valerin, nieprzyzwyczajone do
prawostronnego ruchu drogowego. A my wszyscy wspieraliśmy ponad sześćdziesięcioletnią
Lili, Kanadyjkę, która szła z Lizbony. Nie wiem, czy była już tak zmęczona, że
ledwo szła czy też chciała opóźnić zakończenie swej wędrówki. Było to bez
znaczenia. Do Santiago weszliśmy zapewne jako ostatni pielgrzymi tego dnia.
Bardzo miłe było powitanie okrzykami i brawami przez osoby siedzące w
kawiarnianych ogródkach. Szczególne wiwaty były na cześć Lili, która - znana
prawie wszystkim - była „maskotką” tej drogi. Na plac przed katedrą weszliśmy o
tak późnej porze, że z przejęcia zostawiłam plecak. Pobiegłam pod Święte Drzwi.
Przechodząc przez nie, byłam niesamowicie wzruszona, że było mi to dane.
Później w międzynarodowym tłumie uczestniczyłam we Mszy św. dla pielgrzymów.
Następnego dnia odbierając Compostelę byłam pierwszą z sześciu czy
siedmiu osób, która wskazała motyw religijny jako powód przebycia Camino. Pozostał
we mnie niedosyt pielgrzymowania Jakubowego, gdyż nie uczestniczyłam we Mszy
św. dla pielgrzymów o godz. 12.00, ale wynagrodzeniem była przepiękna liturgia,
jaką przeżyliśmy 13 października w Fatimie. Uczestnictwo w tej Eucharystii jak
i w międzynarodowym różańcu przybliżyło mi powszechność Kościoła.
Do Polski wróciliśmy 16 października 2016
r., w rocznicę wyboru Karola Wojtyły na papieża i w dniu święta Jadwigi
Śląskiej.
Chcę podziękować moim współbraciom z
Konfraterni św. Jakuba - szczególnie Zosi i Jankowi Gołackim za podzieleniem
się ze mną własnym doświadczeniem oraz za rady i uwagami, jakie bardzo
pomogły mi w przygotowaniach do Drogi, a Agacie i Piotrowi za wspólne
pielgrzymowanie.
