2025.01.13 Katedra polowa
Drodzy Siostry i Bracia z Konfraterni św. Apostoła Jakuba Starszego
W Ewangelii usłyszeliśmy o powołaniu pierwszych uczniów: Szymona, Andrzeja, Jakuba i Jana. Św. Jakub Starszy jest naszym patronem i przewodnikiem po drogach wiary. Dlatego pomyślmy dzisiaj o naszym powołaniu. Nasze powołanie należy odczytać biorąc pod uwagę to kim jesteśmy: (wyrażając się językiem filozoficznym) od strony naszej struktury ontycznej.
Pierwsze, podstawowe nasze powołanie wypływa z faktu, że jesteśmy stworzeni przez Boga, na Jego obraz i podobieństwo. Autor Listu do Hebrajczyków podkreślił, że Jezus Chrystus jest tym, przez którego Bóg stworzył wszechświat. Jako ludzie jesteśmy częścią tego nieogarnionego wszechświata. Patrząc na niebo, na miliony gwiazd, gubimy się w tej przestrzeni. Ale jako stworzenie zostaliśmy umiłowani przez Boga. A Bóg pamięta o swoim stworzeniu. Gdyby Bóg nie pamiętał, stworzenie popadłoby w nicość. Jeżeli coś istnieje, jeżeli my istniejemy – to dlatego, że Bóg o nas pamięta. Musimy pamiętać o porządku stworzenia, z którego wypływają nakazy moralne, poszanowanie życia, przyrody i bycie gospodarzem ziemi, którą zamieszkujemy i uprawiamy. Mamy się kierować Dekalogiem – zasadami prawa naturalnego, wpisanego w naszą naturę.
Piękno stworzenia możemy obserwować pielgrzymując szlakami jakubowymi. Podziwiamy piękno przyrody, jezior, rzek oraz kolory zmieniających się pór roku. Dzisiejsza liturgia wzywa do oddania hołdu aniołom: „Hołd Mu oddajcie, wszyscy aniołowie”, a my jako pielgrzymi powinniśmy włączyć się w ten hymn uwielbienia.
Drugie powołanie wypływa z faktu, że zostaliśmy ochrzczeni. Bóg powołał nas do wspólnoty dzieci Bożych. Należymy do świętego, powszechnego Kościoła założonego przez Jezusa Chrystusa. To On przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie ustanowił Kościół, do którego zostaliśmy włączeni przez chrzest.
Wczoraj obchodząc uroczystość Chrztu Pańskiego dziękowaliśmy Bogu za to, że Chrystus przyjmując chrzest w Jordanie uświęcił wodę, która podczas chrztu odradza nas do życia wiecznego. Naszym powołaniem jest być uczniem Jezusa Chrystusa. Tak jak Apostołowie zostaliśmy wezwani do wspólnoty z Chrystusem. Wraz z innymi braćmi i siostrami zbawiamy się we wspólnocie. My jesteśmy potrzebni innym, a inni są potrzebni nam. Nikt bowiem nie zbawia się sam. Jako uczniowie Chrystusa mamy kierować się nowym przykazaniem i iść drogą ośmiu błogosławieństw.
Jeszcze jedno szczególne powołanie wiąże się z naszym postanowieniem realizacji życia idąc śladami św. Jakuba Apostoła. Jego styl życia i działalności stał się dla nas inspiracją, bogacąc nasze życie i dając szansę na głębsze zjednoczenie z Bogiem.
Jako pielgrzymi jakubowi jesteśmy blisko dzieła stworzenia i możemy podziwiać jego piękno. Na pielgrzymiej drodze widzimy świadectwa wiary poprzednich pokoleń oraz obecnego pokolenia. Wielu ludzi wyrusza na jakubowy szlak, będąc wrażliwymi na głos Boga. Możemy czerpać z ich wiary i sami dawać świadectwo naszej wiary.
Pierwszych uczniów opisano: „Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.” W tym roku Kapituła Konfraterni proponuje nowe szlaki pielgrzymkowe. Trzeba będzie coś lub kogoś pozostawić, aby wyruszyć w drogę. To szansa dla każdego z nas, aby pójść za Jezusem i przeżyć większe czy mniejsze nawrócenie. Decyzję trzeba jednak podjąć roztropnie. Może komuś Chrystus powie, aby pozostał, bo trzeba zadbać o zdrowie, pomoc bliskim lub zrealizować inne dzieła. Nie zawsze naśladowanie Chrystusa oznacza wyruszenie na drogę jakubową. Prawdziwy pielgrzym jakubowy pyta: czego oczekujesz ode mnie, Chryste? Jak mam Cię naśladować? Co mam czynić, aby spełnić wolę Boga?
Amen.
/Ks. płk SG Zbigniew Kępa/
1. czytanie (Hbr 1, 1-6)
Bóg przemówił do nas przez Syna
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.
Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się większy od aniołów, o ile odziedziczył dostojniejsze od nich imię. Do którego bowiem z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem»? I znowu: «Ja będę Mu Ojcem, a on będzie Mi Synem»?
A skoro ponownie wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: «Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży».
Psalm (Ps 97 (96), 1-2. 6 i 7c. i 9 (R.: por. 7c))
Hołd Mu oddajcie, wszyscy aniołowie
Pan króluje, wesel się, ziemio, * radujcie się, liczne wyspy! Obłok i ciemność wokół Niego, * prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu.
Hołd Mu oddajcie, wszyscy aniołowie
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa † i wszystkie ludy widzą Jego chwałę. * Wszystkie bóstwa hołd Mu oddają. Ponad całą ziemią Ty jesteś wywyższony * i nieskończenie wyższy od wszystkich bogów.
Hołd Mu oddajcie, wszyscy aniołowie
Aklamacja (Mk 1, 15)
Alleluja, alleluja, alleluja
Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia (Mk 1, 14-20)
Jezus wzywa ludzi do nawrócenia i powołuje pierwszych apostołów
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.
Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.
Fot. M. Sokołowski